"Ey Israil, utan kendinden!! Hepsi Anne Frank bunlarin!"

Anne Frank'in Hatira Defteri'ni okudugumda 12 yasindaydim...
Bir cirpida okumustum,
gunlerce etkisinden kurtulamamistim.

Nazi zulmunden kacip bir siginakta aylarca gun yuzu gormeden saklanan kucuk Yahudi kizi Anne Frank'i anlatiyordu kitap..Sonunda bir kampa goturuluyordu Anne Frank, ve yillar sonra babasi kizinin o siginakta yazdiklarini kitap haline getiriyordu,
butun dunya aglamisti kucuk kizin o hayat ve olum arasinda, her an bir bomba korkusuyla yasadiklarina,

aglamistik, aglamistik..

Sonra filmler geldi, Sobibor'dan kacis, Hayat Guzeldir, Pianist..

Bu filmlerle, Yahudilere yapilmis zulumleri ezberledik, acilarini acimiz bildik..

Ah Israil, biz senin her zaman her yerde aci cekmis insanlarina hep aglamistik..

Meselenin dinler farki olmadigini, ayni Allah'a inandigimizi, Allahin her dinde "sucsuzu, cocugu, zayifi sakin incitme!" emri verdigini biliyorduk.

Mesele din degil hep politikti,
dinler insanlari daha iyiye ulastirmak icin indirilmistir, cocuk katilleri yaratmak icin degil..

mesele hep politikti ama insanlarin en hassas yerinden, dini inanclarindan yakaliyordu maskelenmis politikalar..

Israil ben senin nedensiz oldurulmenin acisini en iyi bilen sanmistim,
Israil ben senin Anne Frank'ina gunlerce aglamistim,
Israil ben seni cocuk katliaminin acisini en iyi bilen sanmistim..

yanilmisim ki ne yanilmisim..

oldurmenin savunmasi yok,
olamaz..

Allahin alacagi cani sen alirsan kendi kendini lanetlersin Israil,

Israil seni artik hic sevmiyorum ve sana artik hic acimiyorum: BITTI,

sana beddua etmiyorum ama dualarin en buyugunu ediyorum:

hayrini da serrini de Allahtan bulasin.

Oldurdugun o masum musluman cocuklar melek oldular,
sen derdine yan Israil!